Rođen je 1931. godine u Mostaru. Osnovnu školu započeo je u Travniku a završio u Sarajevu. Gimnaziju i studij hemije završio je u Sarajevu. Po završetku studija, početkom 1958 godine, počinje raditi u Željezari Zenica. U laboratoriji Željezare Zenica radio je od 1959. do 1961. godine, kao istraživač na spektrografiji. Formiranjem laboratorija na Institutu postaje šef opšte analitičke laboratorije i nastavlja raditi u području spektrografije. Godine 1966. postaje pomoćnik direktora Instituta za hemijske laboratorije, a 1973. godine i glavni tehnolog za ispitivanje materijala. Od 1981. godine radi kao savjetnik u Poslovnom odboru RMK Zenica. Za vrijeme rada u Željezari i na Institutu radio je i na Metalurškom fakultetu u Zenici i to u periodu od 1960. do 1964. godine kao asistent, od 1964. do 1973. godine kao docent, a od 1973. godine radi kao vanredni profesor i šef Katedre za hemiju. Od 1985. godine izvodi nastavu u zvanju redovnog profesora.
Interes za istraživački rad stekao je u toku studija poslije prakse koju je proveo u Institutu Vinča, Koksari Lukavac, a naročito u laboratorijama poznate firme “Degusa” u Frankfurt na Majni. Obzirom da je tokom studija tri godine bio demonstrator na predmetu analitička hemija.
Po završetku studija kao stipendista Željezare Zenica dolazi na rad u Laboratoriju koju su od 1930. do 1945. godine vodili dr. Božić, dr. Filipović i dr. Logomerec. Modernizacijom Željezare Zenica 1961. godine zahvaljujući akademiku Kemalu Kapetanoviću, ostvaruju se posebni uslovi za razvoj. Odmah po formiranju ovih institucija, kandidat odlazi na višemjesečnu specijalizaciju u Veliku Britaniju u Laboratorije u Londonu i Šefildu. Nabavkom savremen opreme, posebno spektrografske, prvi u SFRJ razvija nove metode i analitičke postupke za ispitivanje rude, gvožđa i čelika, što se može vidjeti iz naslova objavljenih radova, štampanih knjiga i priručnika.
Paralelno sa razvojem na Fakultetu prošao je sve faze razvoja i na Institutu, i to od asistenta do zvanja naučnog savjetnika koje je dobio 1988. godine. Angažovan je na postdiplomskom studiju na odsjeku za hemiju 1973. godine na predmetima: analitika gvožđa i čelika i analitika obojenih materijala.
Na Tehnološkom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu 1976 angažovan je kao mentor u magistarskom radu, a kasnije i u doktorskoj disertaciji. Nešto kasnije se angažuje i na PMF u Novom Sadu, a zatim na fakultetima u Prištini i Trepči. Od 1988. godine angažuje se isključivo na postdiplomskim studijima Sarajevskog, Mostarskog, Bihaćkog i Tuzlanskog univerziteta.
Prvi objavljeni radovi i knjige obuhvataju hemijske i instrumentalne metode ispitivanja materijala, srednji period rada obuhvata standardizaciju i kvalitet dok od 1980-tih godina počinje sa istraživanjima u zaštiti okoline, posebno se bavi zagađenjem ekosistema, odnosno istraživanjima vode, vazduha i tla.
Pored 26 knjiga, velikog broja stručnih i naučnih radova (vidjeti prilog), napisao je i četiri feljtona (7 do 9 nastavaka) u stručnim časopisima u cilju popularizacije razvoja i nauke. Recenzirao je 41 udžbenik, priručnik i monografije autora sa prostora bivše SFRJ.
Bio je član redakcija slijedećih časopisa: Glasnik hemičara i tehnologa BiH, Hemijske industrije SFRJ, Čelik SFRJ, Metalurg BiH, Fondeko BiH. Sada je član redakcije slijedećih časopisa: “JOURNAL OF ENVIRONMENTAL PROTECTION AND ECOLOGY” kojeg izdaje Evropska komisija za zaštitu okoline i Balkanska asocijacija za zaštitu okoline, časopisa “Hijatus” i časopisa časopisa “Nauka u praksi” koju izdaje PK USK.
Osnivač je NVO Eko pokret BiH, član je foruma eko organizacija BiH i koordinator BiH u Balkanskoj asocijaciji za zaštitu okoline. Također je i član Helsinškog odbora za zaštitu ljudskih prava, kao i Međunarodnog foruma "Bosna".
Od 1997. do 2000. godine u alternativnom ministarskom vijeću (Vlade u sjeni) obnašao dužnost ministra za zaštitu okoline i održivi razvoj. Pored niza društvenih priznanja za doprinos razvoju nauke posebno ističemo jedno koje se odnosi na njegov humanistički doprinos.
Izabran je za “Humanistu decenije” 1995. godine prema kriterijima Internacionalne lige humanista jer je u Zenici u toku rata od 1992. do 1995. godine spasio nekoliko studenata komšija i kolega srpske i hrvatske nacionalnosti. U toku 40 godina rada dao je 122 puta krv
Interes za istraživački rad stekao je u toku studija poslije prakse koju je proveo u Institutu Vinča, Koksari Lukavac, a naročito u laboratorijama poznate firme “Degusa” u Frankfurt na Majni. Obzirom da je tokom studija tri godine bio demonstrator na predmetu analitička hemija.
Po završetku studija kao stipendista Željezare Zenica dolazi na rad u Laboratoriju koju su od 1930. do 1945. godine vodili dr. Božić, dr. Filipović i dr. Logomerec. Modernizacijom Željezare Zenica 1961. godine zahvaljujući akademiku Kemalu Kapetanoviću, ostvaruju se posebni uslovi za razvoj. Odmah po formiranju ovih institucija, kandidat odlazi na višemjesečnu specijalizaciju u Veliku Britaniju u Laboratorije u Londonu i Šefildu. Nabavkom savremen opreme, posebno spektrografske, prvi u SFRJ razvija nove metode i analitičke postupke za ispitivanje rude, gvožđa i čelika, što se može vidjeti iz naslova objavljenih radova, štampanih knjiga i priručnika.
Paralelno sa razvojem na Fakultetu prošao je sve faze razvoja i na Institutu, i to od asistenta do zvanja naučnog savjetnika koje je dobio 1988. godine. Angažovan je na postdiplomskom studiju na odsjeku za hemiju 1973. godine na predmetima: analitika gvožđa i čelika i analitika obojenih materijala.
Na Tehnološkom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu 1976 angažovan je kao mentor u magistarskom radu, a kasnije i u doktorskoj disertaciji. Nešto kasnije se angažuje i na PMF u Novom Sadu, a zatim na fakultetima u Prištini i Trepči. Od 1988. godine angažuje se isključivo na postdiplomskim studijima Sarajevskog, Mostarskog, Bihaćkog i Tuzlanskog univerziteta.
Prvi objavljeni radovi i knjige obuhvataju hemijske i instrumentalne metode ispitivanja materijala, srednji period rada obuhvata standardizaciju i kvalitet dok od 1980-tih godina počinje sa istraživanjima u zaštiti okoline, posebno se bavi zagađenjem ekosistema, odnosno istraživanjima vode, vazduha i tla.
Pored 26 knjiga, velikog broja stručnih i naučnih radova (vidjeti prilog), napisao je i četiri feljtona (7 do 9 nastavaka) u stručnim časopisima u cilju popularizacije razvoja i nauke. Recenzirao je 41 udžbenik, priručnik i monografije autora sa prostora bivše SFRJ.
Bio je član redakcija slijedećih časopisa: Glasnik hemičara i tehnologa BiH, Hemijske industrije SFRJ, Čelik SFRJ, Metalurg BiH, Fondeko BiH. Sada je član redakcije slijedećih časopisa: “JOURNAL OF ENVIRONMENTAL PROTECTION AND ECOLOGY” kojeg izdaje Evropska komisija za zaštitu okoline i Balkanska asocijacija za zaštitu okoline, časopisa “Hijatus” i časopisa časopisa “Nauka u praksi” koju izdaje PK USK.
Osnivač je NVO Eko pokret BiH, član je foruma eko organizacija BiH i koordinator BiH u Balkanskoj asocijaciji za zaštitu okoline. Također je i član Helsinškog odbora za zaštitu ljudskih prava, kao i Međunarodnog foruma "Bosna".
Od 1997. do 2000. godine u alternativnom ministarskom vijeću (Vlade u sjeni) obnašao dužnost ministra za zaštitu okoline i održivi razvoj. Pored niza društvenih priznanja za doprinos razvoju nauke posebno ističemo jedno koje se odnosi na njegov humanistički doprinos.
Izabran je za “Humanistu decenije” 1995. godine prema kriterijima Internacionalne lige humanista jer je u Zenici u toku rata od 1992. do 1995. godine spasio nekoliko studenata komšija i kolega srpske i hrvatske nacionalnosti. U toku 40 godina rada dao je 122 puta krv
Postovi
